Finał tegorocznego Pucharu Polski siatkarzy, który zostanie rozegrany w odnowionej hali Hutnika Kraków, sprawił, że przypominamy ten niezwykle zasłużony dla polskiej siatkówki klub. Przypominaliśmy już osiągnięcia krakowskiego klubu, warto też przybliżyć kilka najciekawszych postaci związanych z Hutnikiem Kraków.
Pierwszą wielką gwiazdą nowohuckiej drużyny był bez wątpienia Jerzy Szymczyk, wielokrotny reprezentant kraju i jedna z gwiazd narodowej reprezentacji. Szymczyk trafił do Hutnika po studiach i grze w warszawskim AZS AWF i przez wiele lat był niekwestionowanym liderem krakowskiej drużyny, z którą dwukrotnie wywalczył wicemistrzostwo kraju (mistrzem był w barwach AZS AWF). W dorobku ma tak cenne osiągnięcia jak brązowy medal mistrzostw Europy (1967), srebrny medal Pucharu Świata (1965), piąta lokata na Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku (1968), dwa razy w 1966 i 1970 roku grał też na mistrzostwach świata (6 i 5 miejsce).
Szymczyk trenował pod okiem Emiliana Sirackiego, niezwykle kiedyś cenionego szkoleniowca, który oprócz pracy z krakowskimi siatkarzami wiele lat pracował także z najlepszymi polskimi juniorami. Siracki był trenerem narodowej reprezentacji juniorów w 1966 roku. Startowała ona w rozegranych wówczas pierwszy raz mistrzostwach Europy juniorów w Budapeszcie (grano je na kortach na otwartym powietrzu). Wielkich sukcesów ta kadra nie odniosła, ale grał w niej m.in. późniejszy mistrz olimpijski i świata Zbigniew Zarzycki. Co ciekawe, kilka lat później Siracki namawiał Zarzyckiego do gry w Hutniku i transfer siatkarza z Anilany był bardzo bliski finalizacji, ale ostatecznie „Zu-zu” wybrał Płomień, który był klubem typowo siatkarskim w przeciwieństwie do wielosekcyjnego Hutnika.
Inny mistrz olimpijski z Montrealu Marek Karbarz, był z pewnością najbardziej utytułowanym graczem, jaki grał w Hutniku. Karbarz to mistrz olimpijski, mistrz świata, wicemistrz Europy. Równie utytułowany był kolejny mistrz olimpijski Bronisław Bebel, będący także srebrnym medalistą mistrzostw Europy i Pucharu Świata. Obaj mistrzowie trafili do Hutnika w 1977 roku, co było wówczas transferową sensacją na polskim rynku. Obaj przeszli z Resovii, gdzie kończył się wielki okres tego klubu i szukali nowych wyzwań. W sezonie 1977/1978 zwłaszcza Karbarz był w fenomenalnej formie i bezwzględnie uznano go za najlepszego gracza sezonu w Polsce. Rzeszowcy kibice nie mogli się pogodzić ze stratą swych najlepszych graczy. Anegdota głosi, że gdy Hutnik przyjechał do Rzeszowa, kibice dali temu wyraz, rzucając na parkiet masę drobnych moment. Marek Karbarz spokojnie je wyzbierał, a potem grał jak szalony kończąc wszystkie akcje swojej nowej drużyny.
Kolejnymi gwiazdami krakowskiej drużyny byli Ryszard Jurek i Wacław Golec. Jurek to krakowska legenda, w Hutniku grał 10 sezonów, kończąc występy w Krakowie zdobyciem dwóch tytułów mistrza Polski w 1988 i 1989 r. Był objawieniem polskiej siatkówki w 1981 r., gdy fantastycznie grał na mistrzostwach Europy w Bułgarii i został z kadrą Aleksandra Skiby wicemistrzem Europy. Grał w kilku innych wielkich siatkarskich imprezach, był w olimpijskiej kadrze na Los Angeles, ale jak wiadomo zamiast na igrzyska olimpijskie nasza kadra pojechała na zastępcze Igrzyska Przyjaźni zdobywając w Hawanie brązowy medal.
Inna legenda klubu Wacław Golec grał w Hutniku w latach 1980-89, z dwuletnią przerwą na grę w Legii, gdzie odbywał służbę wojskową. Golec wygrał mistrzostwo Polski z Legią kierowaną przez Huberta Wagnera w 1983 r. i z Hutnikiem 1988 i 1989. W 1984 r. wybrano go najlepszym siatkarzem sezonu. Słynął ze skoczności i skuteczności w ataku. Jego największym sukcesem było wicemistrzostwo Europy (pod kierunkiem Wagnera) w 1983 r. W kadrze grał aż do 1991 r. gdzie pod kierunkiem trenerów Skorka i Zarzyckiego jeszcze pomagał polskiej kadrze w awansie do finałów mistrzostw Europy, w hiszpańskich kwalifikacjach, gdyż z Krakowa wyjechał do Hiszpanii.
W Hutniku grało jeszcze wielu reprezentantów kraju. Z drużyn mistrzowskich warto przypomnieć Marka Fornala, Andrzeja Martyniuka, Jerzego Pawełka, Roberta Ratajczaka, Grzegorza Wagnera czy Zdzisława Jabłońskiego. Oni grali jednak w kadrze w czasach kryzysu polskiej siatkówki i mimo wielkiej klasy jaką reprezentowali, wielkich międzynarodowych sukcesów nie udało im się osiągnąć.
Puchar Polski będzie okazją do wspominania tych zasłużonych dla polskiej siatkówki postaci. Może kiedyś i w Krakowie znów powstanie drużyna na miarę klasy Hutnika.
* Autorytet w dziedzinie sportu. Wieloletni dziennikarz sportowy. Były redaktor naczelny eksperckiego „Magazynu Siatkówka”. Współpracował z dziennikiem „Sport” oraz był komentatorem meczów siatkówki dla telewizji Eurosport. Autor wielu publikacji poświęconych historii siatkówki, m.in. „Historia siatkówki. Mistrzostwa Europy”.
